Δεκαεπτά χρονών ήμουνα όταν ταξίδεψα στη Σοβιετία. Αρχές της δεκαετίας του ’80, παρά την κατάσταση που επικρατούσε, κρατούσε ακόμη το καθεστώς. Το ταξίδι έγινε με εκδρομή από το σύλλογο Δυτικομακεδόνων, καθώς ο παππούς μου Χρήστος ήταν από το χωριό Τσούρχλι, που τώρα το λένε Άγιο Γεώργιο.
Ξεκινήσαμε με αεροπλάνο για τριήμερη επίσκεψη στο Λένινγκραντ, και στη συνέχεια πήραμε το νυχτερινό τρένο για Μόσχα. Εξερευνήσαμε την πόλη, περάσαμε από μουσεία, μπαρ και μπεριόσκες, βιώνοντας μια καθημερινότητα που ήταν, αν και μερικές φορές μίζερη σε σύγκριση με τη δική μας, αποδεκτή για την εποχή.
Οι εντυπώσεις μου όμως ήρθαν με λίγο προκαταλήψεις. Ως μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού και με τις κομμουνιστικές ρίζες, δεν είχα και την καλύτερη διάθεση για να αποδεχτώ το καθεστώς και τις πολιτικές του. Ήταν σαφές ότι υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι και ότι η ζωή των πολιτών εκεί δεν ήταν εύκολη.
Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν κανονικοί, και οι καταστάσεις που βιώσαμε δεν ήταν εντελώς οδυνηρές. Άλλωστε, σε μια εποχή που και η Ελλάδα δεν είχε φαντασμαγορικές συνθήκες, χρειαζόταν να κρατήσουμε μια πιο ρεαλιστική ματιά.
Το σκηνικό άλλαξε ριζικά με την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και την πτώση του “σιδηρού παραπετάσματος”. Ένα νέο Ελντοράντο εμφανίστηκε για τους καπιταλιστές από τη μια, μάζεψε ευκαιρίες για μεγάλα κέρδη, αλλά και ένα νέο Γολγοθά για τους πολίτες της πρώην Σοβιετίας που βρέθηκαν σε δεινές καταστάσεις.
Αυτή η κατάσταση μας φέρνει ξανά στο παρόν και στο δράμα του ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλει να βρει έναν ισχυρό “αντίπαλον δέος” απέναντι στη γαλάζια κυβέρνηση. Αντί να συσπειρώνονται, φαίνεται ότι οι Συριζαίοι διχάζονται, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον την εικόνα του κόμματος και αποθαρρύνοντας ενεργούς πολίτες.
Η ανάγκη για μια πραγματική αντιπολίτευση είναι πιο επιτακτική από ποτέ, με την ελπίδα ότι οι πολίτες δεν θα παραμείνουν απαθείς. Το γεγονός ότι έχει συσσωρευτεί τόση απάθεια και αγανάκτηση μόνο επισημαίνει την ανάγκη για μια νέα κατεύθυνση και προοπτική.
Πηγή: documentonews.gr