Τις τελευταίες ημέρες, το ζήτημα της εφηβικής βίας έχει αναδειχθεί σε κεντρικό θέμα της δημόσιας συζήτησης, προκαλώντας έντονες ανησυχίες στην κοινωνία. Η εφηβική βία δεν μπορεί να θεωρείται απλό μεμονωμένο φαινόμενο, καθώς τα παιδιά του σήμερα είναι οι πολίτες του αύριο. Εάν το θέμα αυτό υποβαθμιστεί, οι συνέπειές του θα επηρεάσουν το μέλλον.
Ένα σημαντικός παράγοντας εντός αυτής της συζήτησης είναι οι πολιτικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις. Δημοσιολόγοι και πολιτικοί, όπως οι Βελόπουλος και Πλεύρης, έχουν προτείνει την ποινικοποίηση της τραπ μουσικής ως λύση για την εφηβική βία. Αυτές οι απόψεις αντικατοπτρίζουν μια βαθιά συντηρητική προσέγγιση, που υποδεικνύει ότι με την απαγόρευση της μουσικής αυτής, θα μειωθούν τα φαινόμενα επιθετικότητας μεταξύ των εφήβων. Αυτή η λογική, αν την εξετάσουμε πιο προσεκτικά, θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να ποινικοποιηθούν και άλλες μορφές τέχνης, όπως η ρεμπέτικη και η ροκ μουσική.
Η κοινωνική πραγματικότητα είναι αρκετά πιο σύνθετη. Η επιθετικότητα και οι αντιδράσεις των νέων δεν οφείλονται αποκλειστικά στη ραπ μουσική, αλλά αποτυπώνουν ευρύτερα κοινωνικά φαινόμενα που βιώνουν καθημερινά. Οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η αδικία και οι επιρροές από το γκανγκστερισμό διαμορφώνουν μια γενιά που μεγαλώνει σε συνθήκες συνεχών αδιεξόδων. Τα σημερινά 15χρονα παιδιά, που γεννήθηκαν το 2009, έχουν μεγαλώσει μέσα σε οικονομικές κρίσεις και καθημερινές εντάσεις, ενώ οι ταχύτητες της ψηφιοποίησης και των μέσων κοινωνικών δικτύων εκθέτουν τα μικρότερα παιδιά σε επικίνδυνες καταστάσεις χωρίς τη δυνατότητα φίλτρων προστασίας.
Αυτές οι συνθήκες αναδεικνύουν τη μεγάλη ευθύνη που έχουν οι γονείς, οι οποίοι πρέπει να οριοθετούν τα παιδιά τους χωρίς να μεταφέρουν τις δικές τους ανασφάλειες. Επίσης, η πολιτεία φέρει ευθύνες για την υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, όπως η εκπαίδευση και οι δομές ψυχολογικής υποστήριξης. Η έλλειψη ενσυναίσθησης και η προώθηση του ατομικισμού συμβάλλουν στη δημιουργία παιδιών με κατακερματισμένη προσωπικότητα.
Το πρόβλημα της εφηβικής βίας απαιτεί μια ολιστική προσέγγιση, που να περιλαμβάνει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής – από την οικογένεια μέχρι το σχολείο και το κράτος. Η άποψη ότι η λύση βρίσκεται στην “ατομική ευθύνη” είναι ανεπαρκής και αποτελεί παράγοντα αποπροσανατολισμού. Ακόμη και αν η ραπ μουσική εξαλειφθεί, οι κοινωνικές αντιδράσεις και η βία δεν θα απουσιάσουν, καθώς η μουσική απλώς αποτυπώνει ένα πιο βαθύ κοινωνικό πρόβλημα.
Πηγή: documentonews.gr