Πολλοί αναρωτιούνται με ποιον είναι ο Κασσελάκης ή αν προτιμούν άλλους. Αυτό είναι το πρόβλημα που ταλανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολλά χρόνια. Η απορία εστιάζει σε ποιους ανήκεις και όχι σε ποιες αξίες ή τι πρεσβεύεις. Αυτό το λανθασμένο ερώτημα έχει οδηγήσει σε μια στρεβλή αντίληψη για την πολιτική. Για πολλούς, η πολιτική έχει χάσει την κοινωνική της διάσταση και περιορίζεται σε ομαδοποιήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις. Ελάχιστη σημασία έχει αν αυτό οφείλεται σε ιδεοληψίες ή αδυναμία. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: οι ιθύνοντες επικεντρώνονταν σε Κεντρικές Επιτροπές και σε εσωτερικές διαμάχες, αδιαφορώντας για την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεμάτη παρόμοιες αποτυχίες, καθώς οι άνθρωποι για τους οποίους υποτίθεται ότι εργάζονται δεν αποτελούν προτεραιότητά τους. Στην προσπάθειά τους να αναδείξουν εαυτούς ως σπουδαίους και πολιτικά φωτισμένους, παραμελούν τα ζητήματα που ενδιαφέρουν την κοινωνία. Αντί να κατανοήσουν τις ανάγκες του κόσμου, έχουν αποφασίσει να εστιάσουν στις δικές τους επιδιώξεις. Ο Κασσελάκης δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα αυτής της κατάστασης, με την αποδοχή του κόσμου να λειτουργεί ως καμπύλη που καθηλώνει την ίδια την πολιτική διαδικασία.
Ο Κασσελάκης ανέλαβε την πολιτική του πορεία όχι μόνο λόγω των δικών του προσπαθειών, αλλά και λόγω της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ να εισάγει διάφορες προσωπικότητες με ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Μπορεί η αποδοχή του κόσμου να έχει στρεβλές εκφάνσεις, αλλά η δημοκρατική διαδικασία δεν έχει άλλους τρόπους να λειτουργήσει. Η προεδρία του είναι απλώς μια συνέχεια της αναποτελεσματικότητας των προηγούμενων. Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι εστιάζουν σε προσωπικές φιλοδοξίες και στη διαχείριση των πόρων του κόμματος.
Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πολιτικό ή ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά είναι αποτέλεσμα εσωτερικών μαχών, που αφορούν αξιώματα και επιχορηγήσεις. Είναι εμφανές ότι οι προτεραιότητες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομακρυνθεί από τις αρχές της Αριστεράς. Ως ποιητικό επίλογο, θυμίζω το ποίημα του Μπρέχτ «η Λύση», που αποτυπώνει τη διαρκή απώλεια της εμπιστοσύνης του λαού στις ηγεσίες.
Πηγή: documentonews.gr