Ο Π. Κονδύλης, στη «Θεωρία του πολέμου», συνδυάζει με επιδεξιότητα τα μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης, ενσωματώνοντας γνωμικά όπως «πόλεμος δε πάντων πατήρ» του Ηράκλειτου και τη θεώρηση του Κλαούσεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Αντίθετα με τη θετική προοπτική για μία παγκόσμια ειρήνη, προβάλλει την άποψη ότι αυτή η ουτοπία συγκρούεται με βασικές ανθρωπολογικές πραγματικότητες.
Με μια σχεδόν προφητική διορατικότητα, οι απόψεις του Κονδύλη φαίνεται να επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή τον τελευταίο χρόνο. Προβλέποντας τη γεωγραφική διάσταση των συγκρούσεων και τη μεταφορά του κέντρου των μαχών από τη στεριά στον αέρα, καθώς και την εμφάνιση της τεχνολογικής τρομοκρατίας, έχει αναδείξει τη συνύπαρξη παραδοσιακών και σύγχρονων όπλων. Απόδειξη ενδεικτική της διαπίστωσης αυτής είναι το γεγονός ότι, πρόσφατα, αποδείχτηκε ότι ένας πύραυλος μπορεί να προκαλέσει λιγότερα θύματα σε σύγκριση με πιο «παραδοσιακά» όπλα όπως το πιστόλι και το μαχαίρι.
Ο Κονδύλης διαμορφώνει την έννοια της υψηλής στρατηγικής ως την ενορχήστρωση των παραγόντων ισχύος ενός κράτους για την επίτευξη πολιτικών στόχων, ενώ το Ισραήλ φαίνεται να εφαρμόζει αυτή την στρατηγική. Η πρόσφατη εμπλοκή του Ισραήλ σε χερσαίες επιχειρήσεις στον Λίβανο, σε συνδυασμό με τη σύρραξη με τους Φρουρούς της Επανάστασης, δείχνει ότι ο Νετανιάχου φιλοδοξεί να αποδυναμώσει όχι μόνο τη Χαμάς, αλλά και τη Χεζμπολάχ, στοχεύοντας ταυτόχρονα το Ιράν, κύριο υποστηρικτή των δύο οργανώσεων.
Ο αιφνιδιασμός είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της υψηλής στρατηγικής, το οποίο προϋποθέτει προετοιμασία και δεν αποτελεί απλώς μια αυθόρμητη κίνηση. Αυτή η εκτίμηση στοιχειοθετείται από τις εκτελέσεις ηγετικών στελεχών των οργανώσεων, που στοχεύουν στην αποκατάσταση ενός αισθήματος ασφάλειας, περιορίζοντας τις φωνές της αντιπολίτευσης που συντάσσονται με τις απαιτήσεις για ειρήνη.
Η δημιουργία της Χεζμπολάχ το 1982, σε συνθήκες πολέμου και μαζικών σφαγών Παλαιστινίων, ενσαρκώνει έναν κύκλο βίας που δεν έχει κλείσει. Η αφήγηση του Ζαν Ζενέ, που κατέγραψε τη φρίκη των σφαγών αυτού του έτους, αντικατοπτρίζει την παράνοια και την απογοήτευση του ανθρώπινου νου.
Στο πεδίο του πολέμου και του έρωτα, η ηθική χάνει τη σημασία της. Το αίμα των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων αξιοποιείται για να διαμορφώσει νέες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή, αποδεικνύοντας ότι η ανθρώπινη φύση είναι συχνά αξιοθρήνητη και η ιστορική γνώση, ελλιπής και παραπλανητική.
Πηγή: documentonews.gr