Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις εικόνες από τη συμμετοχή των παρισταμένων στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα, γίνεται σαφές γιατί η Αριστερά στην Ελλάδα έχει πλούσιο παρελθόν αλλά περιορισμένο μέλλον. Δεν πρόκειται μόνο για την ηλικία των συμμετεχόντων – ο νεότερος προερχόταν από την γενιά του 114. Οι ομιλίες αποτυπώνουν κοινές διαπιστώσεις για την κακή κατάσταση των λαϊκών τάξεων, σε συνδυασμό με φιλότιμες ευχές για τον μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου και την ενότητα των «προοδευτικών» δυνάμεων, χωρίς κάποια συγκεκριμένη δράση.
Αυτή η Αριστερά αναδεικνύει μια κινητή αντίφαση: η πραγματικότητα της διαφέρει ουσιωδώς από τα λεγόμενά της. Το 2015, ο Τσίπρας ανήλθε στην πρωθυπουργία με το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» και την υπόσχεση να σταματήσει τα μνημόνια. Το 2024, ωστόσο, έχει εξελιχθεί σε ινστιτούτο που προσπαθεί να παραμείνει πολιτικά επίκαιρο, ανακυκλώνοντας κλισέ και ένα απολιθωμένο πολιτικό προσωπικό, των κόλπων του οποίου ετοιμάζεται να επεκτείνει.
Η Αριστερά, φαίνεται, έχει μετατραπεί σε μια μηχανή παραγωγής συνταξιούχων – ανεξαρτήτως ηλικίας, καθώς μπορεί κάποιος να είναι 25 ετών και να σκέφτεται και να δρα σαν συνταξιούχος. Με την τάση να παράγει σχολιαστές και ηθικολόγους, η αντίληψή της για πολιτική δράση περιορίζεται στον σχολιασμό, με αποτέλεσμα να έχει γεμίσει τον τόπο με ινστιτούτα, περιοδικά και διαδικτυακά μέσα, στελεχωμένα από τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν τους διαβάζουν.
Η ηθικολογία διαπρέπει στο λόγο της, που καθόλου δεν προοιωνίζει πολιτική ιδιοτροπία αλλά αντανάκλαση της τάξης της στο πολιτικό σκηνικό. Η Αριστερά φαίνεται ότι περιορίζεται στα μορφωμένα μεσοστρώματα και δεν έχει ως στόχο να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να τον αναλύσει. Όμως, οι αναλύσεις της είναι συχνά εκτός τόπου και χρόνου, εξαιτίας του χάσματος που την χωρίζει από τα λαϊκά στρώματα. Είναι αφηρημένες ή αυτοαναφορικές, στην καλύτερη περίπτωση.
Έτσι, ο Τσίπρας μπορεί να ελπίζει ότι παραμένει ρυθμιστής του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, παρόλο που ακόμα και οι λίγοι εναπομείναντες υποστηρικτές του τον αποδοκιμάζουν. Η Νέα Αριστερά φαίνεται να συμπεριφέρεται λες και είναι στα πρόθυρα της εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα κολλάει στο 1,5%. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διατηρηθεί σοβαρός στο δημόσιο χώρο, παρόλο που έχει μετατραπεί σε ριάλιτι σόου της μεταμεσονύκτιας ζώνης.
Το μέλλον αυτής της Αριστεράς φαίνεται να διαγράφεται μέσα από μνημεία και ινστιτούτα. Τα μνημεία, για να θυμούνται τα παλιά τους μεγαλεία, όταν ήταν χρήσιμοι στην κοινωνία, και τα ινστιτούτα, για να φιλοξενούν την παρούσα αχρηστία και τη φιλαυτία τους.
Πηγή: documentonews.gr