Η έννοια του «επαγγελματικού στελέχους» κόμματος έχει τις ρίζες της στο ΚΚΕ. Εκεί, κάποιοι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στην πολιτική δουλειά αμείβονταν από το κόμμα, αλλά η αμοιβή αυτή ήταν ισοδύναμη με τον μέσο μισθό ενός εργάτη. Το 2001, με την επέκταση της μισθολογικής εξάρτησης στον ΠΑΣΟΚ, ο τότε πρόεδρος Σημίτης ζήτησε από τον γραμματέα Κώστα Λαλιώτη να ενσωματώσει ένα μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου στο κομματικό μισθολόγιο, γεγονός που άφησε άναυδα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.
Πιο πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Κασσελάκης, αποκάλυψε ότι κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, υπήρχαν 50 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που αμείβονταν από το κόμμα. Ωστόσο, δεν διευκρίνισε τις αμοιβές, τα ονόματα ή τον λόγο για τον οποίο αυτοί οι συνεργάτες λαμβάνουν μισθό. Έχει επίσης αναρτηθεί το ερώτημα αν οι αμοιβές τους παραμένουν ή αν έχουν προστεθεί νέοι, δικής του επιλογής.
Γενικά, η κοινωνία ίσως να μην ενδιαφέρεται για τον τρόπο δαπανών που κάνουν τα κόμματα με τις κρατικές επιχορηγήσεις και τις εισφορές των μελών. Όμως, η διαφάνεια αυτού του θέματος έχει σημασία για τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους. Είναι εντελώς διαφορετικό για ένα κόμμα να προσλαμβάνει τεχνοκράτες και άλλο να χρηματοδοτεί κομματικούς παράγοντες. Η χρήση των κεφαλαίων σε μισθούς στελεχών ή σε παραγωγή πολιτικής και εκστρατείες προπαγάνδας ενέχει σημασία.
Επιπλέον, η πολιτική δράση είναι μια εθελοντική υπόθεση. Όποιος αποφασίζει να ενταχθεί και να σταδιοδρομήσει σε ένα κόμμα το πράττει για να υπηρετήσει την ιδεολογία του. Η αμοιβή για αυτή την εργασία μπορεί να υποβαθμίσει τόσο την ιδεολογία όσο και την πολιτική δράση, μετατρέποντάς την σε μια εμπορική συναλλαγή.
Σημαντικό είναι ότι όταν μιλάμε για τους αμειβόμενους αυτούς στελέχη, αναφερόμαστε σε κεντρικά πρόσωπα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η κατάσταση καθιστά αναγκαίο το διάλογο γύρω από το ασυμβίβαστο που προκύπτει από τη διπλή τους ιδιότητα – ως πολιτικά στελέχη και ως υπάλληλοι του κόμματος.
Πηγή: documentonews.gr