Τι να πεις σε έναν γιατρό που αναγκάζεται να αγωνίζεται για να κάνει τη δουλειά του, όταν βλέπει την Όλγα Κεφαλογιάννη να αγοράζει πολυτελή αντικείμενα και χαλιά αξίας 18.000 ευρώ για το γραφείο της; Όταν το κράτος δεν έχει εγκρίνει την αντικατάσταση των χαλασμένων μόνιτορ στα νοσοκομεία, οι εικόνες του «παλατιού» της υπουργού προκαλούν θλίψη και οργή.
Η αποκάλυψη του κόστους που ανέρχεται στα 86.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων δαπανών για καρέκλες, coffee table από μάρμαρο Διονύσου και άλλες πολυτελείς αγορές, έρχεται σε μια στιγμή που η ακρίβεια πλήττει τους πολίτες και η κοινωνία αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις όπως οι ελλείψεις σε νοσοκομεία και σχολεία. Το γεγονός ότι αυτές οι επενδύσεις θα μείνουν ως περιουσία του κράτους όταν η κοινωνία δοκιμάζεται από οικονομικές και κοινωνικές δυσχέρειες, ενισχύει την αίσθηση ότι οι κυβερνώντες είναι αποκομμένοι από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα που ξοδεύτηκαν, αλλά και η προκλητική αδιαφορία με την οποία αυτά τα έξοδα αποφασίζονται. Όπως αναφέρει και ο Άδωνις Γεωργιάδης, οι ντυμένες πολυτέλειες δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα των πολιτών που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα.
Η κριτική δεν σταματά εκεί. Στην κοινωνία, οι υπουργοί αντιμετωπίζουν σφοδρές αντιδράσεις όταν δαπανούν δημόσιο χρήμα. Όπως ανέφερε ο Νίκος Σωτηρόπουλος, αν η Κατερίνα Νοτοπούλου είχε αγοράσει χαλιά αυτής της αξίας το 2018, τα ΜΜΕ θα την είχαν κατακεραυνώσει. Αντίθετα, τώρα, οι αντίλογοι είναι περιορισμένοι, με τον δημόσιο διάλογο να φανερώνει τις διαφορετικές αντιδράσεις ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση.
Η υπουργός θεώρησε ότι η επένδυση είναι κρίσιμη για τη λειτουργία του υπουργείου και τον προσανατολισμό του στην υποδοχή ξένων αξιωματούχων. Ωστόσο, είναι απορίας άξιο πώς τα χλιδάτα χαλιά θα προωθήσουν τον ελληνικό τουρισμό και θα βελτιώσουν τη διεθνή εικόνα της χώρας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται εάν οι ανάγκες αυτές είναι πράγματι προτεραιότητα όταν υπάρχουν τόσες εκκρεμότητες στον τομέα της υγείας και της παιδείας.
Στο μεταξύ, η σπατάλη προγραμματίζεται σε διάφορες δομές του δημοσίου, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως για παράδειγμα σε περιφέρειες, βλέπουν παραπλήσιες προτάσεις για δαπάνες που φαίνονται εξαιρετικά εξωφρενικές. Η κατάσταση αυτή ενισχύει τη δυσφορία των πολιτών που ζητούν απαντήσεις για το πώς διαχειρίζονται τα δημόσια οικονομικά.
Πηγή: documentonews.gr